الا ای رهگذرمنگر چنین بیگانه بر گورم

چه میخواهی چه میجویی در این کاشانه عورم

چسان گویم چه سان گریم حدیث قلب رنجورم

از این خوابیدن دراین سنگ وخاک وخون خوردن

نمیدانی چه میدانی که آخرچیست منظورم

تن من لاشه فقر است ومن زندانی زورم

کجا میخواستم مردن حقیقت کرد مجبورم

چه شبهاتاسحرعریان به سوز فقر لرزیدم

چه ساعتهاکه سرگردان به ساز مرگ رقصیدم

ازاین دوران آفت زاچه آفت هاکه من دیدم

سکوت زجربودومرگ بود وماتم وزندان

هرآن باری که من از شاخسار زندگی چیدم

فتادمدر شب ظلمت به قعر خاک پوسیدم

زبس که با لب محنت زمین فقر بوسیدم

ستم خونم بنوشید وبکوبیدم به بد مستی

وجودم حرف بیجایی شداندر مکتب  هستی

شکست وخرد شد افسانه شدروزم به بد مستی

کنون ای رهگذردر قلب این سرمای سرگردان

بجای گریه بر قبرم بکش با خون دل دستی

که تنها قسمتش زنجیر بوداز عالم هستی

تقدیم به کسایی که درعشق شکست خوردند وسهمشان نامردی شد